සබඳ..

දෙතොලේ

මදහස්‌ රැළි නැංවේ

මියුරු සිනහවක

හඬ පැතිරේ

කලක් සෙවූ

පදරුත් ගැළපේ

අපේ මිතුදමේ

කව ලියවෙයි..

ගලා හැලෙන

නිල් දියරැළි මත රැඳී

සුළඟට විසිරෙන

පිනි බිඳු සේ දිළි

මනුසත් උයනක

සිරි අසිරිය රැඳී

සොඳුරු ම මිතුදම

අපේ ම වෙයි සකි..

සවිය නුඹයි මා

ළඟ හිඳ දිරි දුන්

හසරැල්ල නුඹයි මා

කඳුළැලි පිස දුන්

වෙන් වී නොයනෙමු

අපි මියැදෙන තෙක්

එක කුස උපදිමු

මතු භවයක යම්..

                                    ~Nj_A~