පොතක් ගැන : කන්ද පාමුල

"ජීවිතය පුරා ම අපි කරන්නේ කන්දක් නගින එක.. එත් අපි හැමෝට ම කන්ද මුදුනට යාගන්ඩ බෑ..මගක් දුර කන්ද නගිනකොට අපි දෙමාපියන් බවට පත් වෙනව. ඊට පස්සේ දරුවොත් එක්ක කන්ද පාමුලට එන්ඩ අපිට සිද්ධ වෙනව. දරුවොන්ගෙන් නිදහස් වුණාට පස්සේ අපි කන්ද නගින්ඩ පටන් ගන්නව. එත් දරුවෝ විඳින දුක දැනිල එහෙමත් නැත්තං දරුවන්ගේ දරුවො ගැන ආස හිතිල ආයිමත් කන්ද පාමුලට එනව... කාට හරි පුලුවන්නං මේ බන්දනවලින් මිදිල කන්ද තරණය කරල මුදුණට ම යන්ඩ ඔහු අපුරු මිනිසෙක් වෙනව. මට හිතෙනව ජිනසෝමලගෙ තාත්තත් ඒ වගේ අපූරු මිනිහෙක් කියල.."

කන්ද පාමුල පොතේ 233 වෙනී පිටුවේ තියෙන මේ ඡේදය මගේ හිතේ ගැඹුරට ම කා වැදුණු අදහසක්. කෙනෙකුගේ ජීවිතය පිලිබඳ තීන්දු තීරණ ගැනීමට තවත් කෙනෙක්ට කිසිඳු අයිතියක් නැහැ. නමුත් තමුන් විසින් මේ ලෝකයට උපද්දවනු ලැබ, කවා පොවා උස් මහත් කළ දරුවන්ගෙන් මේ මේ දේ ඉටුවිය යුතු යැයි දෙමාපියන් බලාපොරොත්තු වෙනවා. පෘතග්ජනයන් ලෙස ඔවුන් දරන ඒ ආකල්ප පිලිබඳ දොසක් නගන්නට අපට කිසි සේ ත් ම හැකියාවක් නැහැ. දෙමාපියන් තම සිත් වල දරුවන් පිලිබඳ ඇති කර ගන්නා අහිංසක බලාපොරොත්තු සහ දරුවන් එතරම් දුර නොසිතා කරනු ලබන සුළු සුළු දේ නිසා ඒවා බිඳ වැටෙන ආකාරයත් සිය බලාපොරොත්තු බිඳ වැටීම් වලට ශක්තිමත්ව මුහුණ දෙන පියෙකුගේ චරිතයත් මනාව විග්‍රහ කිරීමට මේ නව කතාව සාර්ථක ප්‍රයත්නයක් දරා තිබෙනවා. කරුණාදාස සුරියආරච්චි මහතා විසින් රචනා කරපු පළමු වන නව කතාව විදියට සැලකෙන මේ පොත පියෙකුගේ සෙනෙහස සහ ඔවුන් නොපෙන්වන ආදරය පිළිබඳව බොහොම සීරුවෙන් කරපු අධ්‍යනයක ප්‍රතිඵලයක් විදියටයි මට හැඟෙන්නේ.

2007 වසරේ පැවැත්වුණු පළමු ස්වර්ණ පුස්තක සම්මාන උළෙල සඳහා නිර්දේශිත කන්ද පාමුල කෘතියට සම සම්මානයක් හිමි වුණා. වයස් භේදයකින් තොරව කියවිය යුතු පොතක් ලෙස මෙය හඳුන්වන්න පුළුවන්. දයාවංශ සහ ජයකොඩි සහ සමාගමේ ප්‍රකාශනයක් වන මෙහි මිල රුපියල් 280ක්.

කතාව පටන් ගන්නේ මෙහෙමයි..