සඳ, නුඹ බැස යන්න...

තරු කැටවල තනි රකින්න

නෙක තරු මැද සඳක් වෙන්න

කළුවර රැය එළිය වෙන්න

රෑ අහසට නුඹ නැගෙන්න..

හිරු සඳු තරු පරදවන්න - විශ්වයට ම එළිය දෙන්න

දොළොස්මහේ පහන වෙන්න - මගේ ගෙපැලෙන් නික්ම යන්න

සංහිඳ ළඟ නතර වෙන්න

මල් පහන අරන් නිවාලන්න..

නුඹේ මතක මන්දිරයේ

එළිය දැනෙන පාළු පැලේ

අගුවක හෝ පිල්කඩයේ

බිම් අඟලක් මට සෑහේ!

සිත, සෙසු අවයව, මම, නුඹ සහ වෛරය

නුඹට වෛර කළ කඳුළ,
බිම වැටී, රිද්දවා ගන්නට අකමැතිව,
නුඹ වෙනුවෙන් වග උත්තර බඳින
මගේ නෙත් බොඳ කළා...

නුඹට වෛර කළ කේශ නාලිකා,
නුඹ දැක ගන්නට
නොනිත් ආශාවෙන් පෙළුණු
දෙඇස, ලෙයින් පිරවුවා..

නුඹ වෙනුවෙන් නික්මන්න
අකමැති වුණු ඉකිය,
නුඹ වෙනුවෙන් හෙලුණු සුසුම
මොහොතකට ඇද සිර කළා..

නුඹේ සුවඳට වෛර කළ නාසය,
ඒ සුවඳ යළි නො එන්නට,
ඇසෙහි පිරවුණු කඳුළු ගෙන
සංවේදක වසා දැමුවා..

නුඹේ හඬ අසන්නට රිසි ව
වට පිට බලන විට හිස,
නුඹේ හඬට වෛර කළ දෙකන්
තදින් අගුළු වැටුණා..

සර්වාංගය දෙපිළකට බෙදී
නුඹ නිසා ගැටෙන විට,
අන් මත නො ඉවසූ සිත
නුඹ වෙත ම සිත් ඇති ව
නුඹ වෙන අතක යනු දැක
හදේ දොරගුළු වසා දැමුවා!