සයුර මැද

Monday, February 20, 2012

සුළඟේ ලෙළෙන
ලන්තෑරුම සවි කරලා,
හබලට රිදෙන
අත්දඬු යළි පිරිමදලා,
ඔරු කඳ උඩින් නැගෙනා
රළ බිඳ දමලා
සයුරේ සරමි
සරනා මින් කැල සොයලා..

තනිය දැනෙයි
මහ මෙරකට වඩා උස
ඔරුවක්‌ පෙනෙයි
සැලෙනා එළියෙන් දුරක
සිත නුඹ වෙතයි
කිමිදෙන රස පෙම් විලක
සිහිනක රැඳී එන්නට
සිත් වෙයි
සොඳුරිය නුඹ වෙතට..

සුරතල් පුතුන්
කිරි සිනහා සලන වෙලේ
වරම් නොමැත
හිස පිරිමදිනට නුඹගේ
වෙහෙසිය යුතුයි
රකිනට නුඹ සොඳුරේ
දිරි ගමි තවත්
නැත වෙහෙසක් තව දැනුණේ..

මම,

~Nj~

19 comments

නුවන්February 20, 2012 at 5:49 PM
සෑහෙන්න වෙනසක්!:)
ජය වේවා!
පුබුදුFebruary 20, 2012 at 7:17 PM
ලස්සනය් !!
DineshFebruary 20, 2012 at 7:32 PM
ලස්සනට ලිය උන තවත් අපි වගේම මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත පැතිකඩක්.. අපූරුයි..
පබලුFebruary 20, 2012 at 8:22 PM
කවිය ලස්සනයි..පින්තූරෙත් කවියට ගැලපෙනවා
මාතලන්February 20, 2012 at 9:10 PM
බොහොම අපූරූවට ලියලා තියෙනවා.. ගේය පද රචනයක් වගේ.. ඇත්ත ලස්සනයි...
UnknownFebruary 22, 2012 at 7:13 PM
ඔවු මේ වෙනස හොදයි
අසරණයාFebruary 22, 2012 at 11:33 PM
ජිවිතේ හැටි.පදවැල් ටිකනම් ඉතිං ලස්සනටම තියෙනවා කලින් ඒවා වගේම..
b.jeewFebruary 23, 2012 at 10:13 AM
nice change.....!!!!
චතුමිතුFebruary 23, 2012 at 9:55 PM
පැහැදිලි වෙනසක්.. ඔහොම යමු..ඇත්තෙන්ම ගිතයකටත් වඩා සුදුසුයි.. නියමයි.. :)
දේව් ගේ අඩවියFebruary 23, 2012 at 9:56 PM
අලේ... කවිත් ලියන්න පුලුවන් කියලා දන්නේ අදනේ... සිරාවටම මල් හතයි.... මට නම් කවි ලියන්න බැ යාලු... ඒ හින්දා කවි වලින්ම කමෙන්ට් දන්න බැ ඔන්න මට,..